Παρότι πέρασαν αρκετές μέρες, η αλγεινή εντύπωση που μου άφησαν όσα εξωαγωνιστικά διαδραματίστηκαν
στον Τύρναβο στον αγώνα με τον Οικονόμο Τσαριτσάνης δεν έφυγε. Για να γίνω πιο σαφής, ως «εξωαγωνιστικά» αυτή τη φορά εννοώ όσα προκλήθηκαν από το θέμα των τιμών των εισιτηρίων και το κλίμα που δημιουργήθηκε εξαιτίας του.
στον Τύρναβο στον αγώνα με τον Οικονόμο Τσαριτσάνης δεν έφυγε. Για να γίνω πιο σαφής, ως «εξωαγωνιστικά» αυτή τη φορά εννοώ όσα προκλήθηκαν από το θέμα των τιμών των εισιτηρίων και το κλίμα που δημιουργήθηκε εξαιτίας του.
Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή, η Τσαριτσάνη αιτήθηκε στην ΕΠΟ να οριστεί ως έδρα του συγκεκριμένου αγώνα το στάδιο Αλκαζάρ, κίνηση η οποία ωφελούσε την ΑΕΛ και τον κόσμο της αλλά και τον Οικονόμο, αφού το οικονομικό του κέρδος θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από το αν γινόταν ο αγώνας σε κάποιο άλλο (μικρότερο) γήπεδο. Τελικά, η απόρριψη της αίτησης οδήγησε τη διεξαγωγή του αγώνα στο γήπεδο του Τυρνάβου, όπου η χωρητικότητα είναι περιορισμένη και αντικειμενικά ακατάλληλη για τις συνθήκες που αναμένονταν.
Ανέκυψε όμως ζήτημα όταν η διοίκηση του Οικονόμου αποφάσισε να ορίσει γενική είσοδο με τιμή εισιτηρίου 10 ευρώ, δίχως επίσης να μεριμνήσει για εκδοτήρια και στην πόλη της Λάρισας με σκοπό τη μεγαλύτερη διευκόλυνση του κόσμου. Η αλήθεια είναι πως η τιμή αυτή για έναν τέτοιο αγώνα έδειξε ξεκάθαρα τον τρόπο που οι παράγοντες της Τσαριτσάνης αντιμετώπισαν το παιχνίδι. Φάνηκε ότι για εκείνους είναι μια κατάσταση-ευκαιρία εκμεταλλεύσιμη οικονομικά όσο περισσότερο γίνεται. Μπορώ να καταλάβω τη λογική, αλλά δυσκολεύομαι να τη δικαιολογήσω από τη στιγμή που αφορά και την ΑΕΛ. Και εξηγούμαι…
Ο αγώνας αυτός για την ομάδα της Τσαριτσάνης (γενέτειρα και ποδοσφαιρική αφετηρία του μετέπειτα εμβληματικού αρχηγού των «βυσσινί», Γιώργου Μητσιμπόνα) -μια ομάδα του νομού Λάρισας δηλαδή ή μια ακόμη ομάδα Λαρισαίων για να το πούμε αλλιώς- θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της γιορτής, αφού θα είχε μεγάλη τύχη και τιμή σε επίσημο αγώνα να βρεθεί αντιμέτωπη με μια από τις πέντε μεγαλύτερες και πρωταθλήτριες ομάδες της Ελλάδας. Αντί, λοιπόν, οι μέρες πριν τον αγώνα να κυλήσουν πιο ήρεμα από κάθε άλλον αγώνα που θα δώσει η ΑΕΛ φέτος και με μοναδικές έγνοιες το πόσο όμορφο κλίμα θα μπορούσε να υπάρξει ή τι είδους τιμές θα μπορούσαν να αποδοθούν στη μνήμη του Γ. Μητσιμπόνα, κύλησαν τελικά με θέμα την προμήθεια των εισιτηρίων και την προσέλευση-είσοδο του κόσμου στο γήπεδο.
Ασφαλώς και θα ήταν όλα πιο εύκολα αν επιτρεπόταν η διεξαγωγή του αγώνα στο Αλκαζάρ, αλλά αφού αυτό δε συνέβη η οποιαδήποτε αναστάτωση μπορούσε να λείψει. Χρόνια ολόκληρα τώρα γίνονται συζητήσεις για τις σχέσεις που θέλουμε να αναπτυχθούν ανάμεσα στην ΑΕΛ και τις υπόλοιπες ομάδες του νομού. Χρόνια τώρα, επίσης, ακούμε παράπονα για το γεγονός ότι το βλέμμα και η προσοχή των «βυσσινί» δεν είναι στραμμένα όσο και όπως θα έπρεπε στον υπόλοιπο νομό. Φέτος, σε μια ιδιαίτερη σεζόν όπως αυτή, που παραλίγο θα έφερνε την ΑΕΛ σε ίδιο όμιλο ακόμα και με άλλες τέσσερις Λαρισαϊκές ομάδες (Δωτιέας Αγιάς, Αμπελωνιακός, Μαχητής Τερψιθέας, Πυργετός), ήταν και είναι ευκαιρία για να γεφυρωθούν τα όποια χάσματα, να διορθωθούν τα όποια κακώς κείμενα και να τεθεί σε νέα βάση μια καλύτερη συνεργασία και σχέση. Δεν υπάρχει λόγος για εντάσεις, αναστάτωση, εκνευρισμό. Για ποιο λόγο να δημιουργηθεί το συναίσθημα στον κόσμο των «βυσσινί» ότι θα βρεθεί σε αγώνα με ομάδα αντίπαλη, ενώ η ομάδα αυτή είναι επίσης από τη Λάρισα και είναι μάλιστα φίλα προσκείμενη στην ΑΕΛ; Για ποιο λόγο να δίνεται πάτημα για να αντιμετωπιστεί η Τσαριτσάνη ως κάτι... ξένο και «εχθρικό»; Για ποιο λόγο να δίνεται χώρος -έστω και στιγμιαία πάνω στην ένταση- να φυτρώσει διχόνοια;
Τέλος, θέλω να αναφερθώ σε μια άλλη προέκταση του όλου σκηνικού. Η αλληλεγγύη ως λέξη φοριέται πολύ και από πολλούς αλλά δυστυχώς λίγοι την κατανοούν ως έννοιά, ενώ ελάχιστοι είναι εκείνοι που έχουν τη δύναμη και την αρετή να την αποδεικνύουν έμπρακτα. Για το συγκεκριμένο αγώνα ανακοινώθηκε πορεία από τους οργανωμένους οπαδούς της ομάδας, τους Monsters, προς το γήπεδο, η οποία χαρακτηριζόταν και από μια υποβόσκουσα λογική… διαμαρτυρίας και εναντίωσης στην προαναφερθείσα συμπεριφορά των παραγόντων της Τσαριτσάνης. Όταν η πορεία έφτασε έξω από τη θύρα, οι κερκίδες ήταν ήδη γεμάτες και οι διμοιρίες παρατεταγμένες (ορισμένοι αστυνομικοί μάλιστα και με φορεμένες αντιασφυξιογόνες μάσκες). Εκτός, λοιπόν, του ότι δεν υπήρξε μέριμνα ώστε να ενισχυθεί μαζικά η πορεία, δεν υπήρξε καν κάποια σκέψη ή κίνηση των ήδη… κερκιδάτων για να υποστηρίξουν έστω και τη στιγμή εκείνη όσους συμμετείχαν στην πορεία και βρίσκονταν εκτός γηπέδου. Αλληλεγγύη μηδέν κοινώς. Αυτά δε θίγονται επειδή κάποιος κλάφτηκε η παραπονέθηκε, ούτε για να αποδοθούν ευθύνες και κατηγορητήρια. Θίγονται με σκοπό να κατανοήσει ο κόσμος της ΑΕΛ ότι, παρά τις όποιες διαφορετικές τάσεις και συνιστώσες τον χαρακτηρίζουν, καλό είναι να επικρατεί πνεύμα αλληλεγγύης σε τέτοιες περιστάσεις. Μια μαζικότερη (αντι)δράση πιθανά να είχε άλλο (θετικότερο) αποτέλεσμα για όλους, αποτρέποντας ίσως την επανάληψη αντίστοιχων περιστάσεων και στο μέλλον. Τροφή για σκέψη, λοιπόν, μήπως καταφέρουμε κάποια στιγμή να ακυρώσουμε και την ατάκα εκείνη που λέει ότι στην Ελλάδα η μόνη ένδειξη αλληλεγγύης είναι το παίξιμο των φώτων από αυτοκίνητα στο αντίθετο ρεύμα γιατί παρακάτω γράφουν…
ΥΓ1: Καλή επάνοδο στις νίκες και στο πρωτάθλημα για την ποδοσφαιρική ΑΕΛ και καλή τύχη στην μπασκετική με την ευχή να ρίξει τους Τιτάνες (του Παλαμά) στα Τάρταρα, όπως στη μυθολογία, κατακτώντας έτσι και την πρώτη αναγκαία νίκη για φέτος.
ΥΓ2: Συγχαρητήρια στην εθνική Ελλάδος για τη μεγάλη πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλος της Βραζιλιάς, αν και συντεχνιακές και κλικαδόρικες συμπεριφορές την έχουν στιγματίσει αρνητικά… Και επί τη ευκαιρία, πότε επιτέλους σα λαός θα πάψουμε να είμαστε τόσο πανηγυρτζήδες; Μέτρον άριστον, που να πάρει…
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα της στήλης στο facebook πατώντας εδώ
