Η εικόνα παραμένει θολή ακόμη και σήμερα στο YouTube. Βλέπετε δεν υπήρχε HD τότε. Οι θύμησες όμως δεν γίνεται να θολώσουν από τίποτα και από κανέναν. Ποτέ δεν ζητήθηκε εκδίκηση. Αναγνώριση ζητήθηκε η οποία ποτέ δεν ήρθε. Γιαυτό το λόγο δεν θα ξεχάσουμε όσο ζούμε. Κάποιος θα πει περνάνε οι γενιές, κύλησε πολύ νερό πλέον στο αυλάκι. Είναι ζήτημα χρόνου να επικρατήσει η συλλογική λήθη. Ίσως για κάποιους να ισχύει αυτό. Ίσως, για κάποιους, όχι για εμάς. 30 χρόνια λοιπόν και το μόνο που θα υποσχεθούμε στην μνήμη του αδικοχαμένου Μπλιώνα είναι πως εμείς εδώ στην Αθήνα θα συνεχίσουμε να κάνουμε το μόνο που ξέρουμε: θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στα, δύσβατα, μονοπάτια της ΑΕΛικής αξιοπρέπειας. Εκεί όπου δεν χωρά η παραχάραξη της ιστορίας μας. Εκεί όπου οι τιμές στους νεκρούς μας αποδίδονται με έργα, όχι με λόγια. Εκεί όπου δεν χωράνε εκπτώσεις στα ιδανικά, γιατί αλλιώς μόνο ιδανικά δεν θα ήταν.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μέλος του athens club για τον άτυχο Μπάμπη και δημοσιεύτηκε σε τεύχος του περιοδικού του συνδέσμου.
