«Εκείνη την εβδομάδα, πριν το ματς με τον Ηρακλή, ο Γιώργος ήταν σίγουρος... Και όταν είσαι σίγουρος για κάτι, το πετυχαίνεις, αυτό λέω πολλές φορές και στις κόρες μου για διάφορα άλλα ζητήματα. Και δεν το πίστευε μόνο ο Γιώργος αλλά όλα τα παιδιά της ομάδας.
Παράλληλα όμως υπήρχε και άγχος. Ένα άγχος πολύ μεγάλο, απίστευτο. Ο Γιώργος ήταν αγχώδης έτσι και αλλιώς. Είχε και ένα θέμα με τα νύχια του, τα έτρωγε συνεχώς. Ε, εκείνη την εβδομάδα δεν είχε νύχι στα χέρια του, ήταν φοβερό! Έβγαζε αίμα! Αναγκάστηκα να πάω στο φαρμακείο να του πάρω ένα υγρό, δεν το έβαζε ούτε αυτό.
Όλη την εβδομάδα είχαν προηγηθεί και μικρές συγκεντρώσεις όλων των παικτών εκτός γηπέδου. Μιλούσαν για τακτική, για το πως έπρεπε να παίξουν, πάντα σύμφωνα με τις οδηγίες του Γκμοχ, τι θα γινόταν μετά σε περίπτωση νίκης. Παιδιά ήταν σχεδόν όλοι, μικρά στην ηλικία, ο Γιώργος ήταν 25 στα 26. Σκέφτονταν βέβαια και το γλέντι μετά. Το γύρο του θριάμβου, την αποθέωση, τα μπουζούκια. Ήταν και αυτά τα πράγματα στο μυαλό τους.
Τα γούρια, εννοείται, ότι πήγαν σύννεφο πριν από εκείνο το ματς. Δεν έγινε η παραμικρή διαφορετική κίνηση από αυτές που γίνονταν συνήθως. Πέμπτη, ας πούμε, πήγαμε στο Καστέλο για φαγητό, όπως κάθε Πέμπτη. Δεν ήταν δυνατόν να μην πάμε εκείνη την Πέμπτη.
Υπήρχε πάντα συγκεκριμένο σημείο που έβαζε τα παπούτσια του μέσα στο σπίτι και συγκεκριμένο σημείο που έβαζε το σάκο του. Απαγορευόταν να τον μετακινήσουμε! Το φαγητό της εβδομάδας δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν διαφορετικό. Ούτε με σφαίρες! Παρασκευή πάντα μακαρόνια με φιλέτο, τέλος! Αν ξεχνούσα κάτι, απλά μου έλεγε ότι ξέχασε ο ίδιος να μου το πει, όχι ότι έκανα η ίδια λάθος. Είχε τέτοιες σκέψεις μέσα στο κεφάλι του.
Ο Γιώργος ήθελε πολύ να σκοράρει στο ματς. Λόγω πρόληψης όμως δεν υπήρχε περίπτωση να το πει σε κανέναν. Το έβλεπα όμως, είχε επιθυμία, μεγάλη θέληση. Όλα αυτά τα έλεγε μετά... Τα αφηγούμαι και ανατριχιάζω τώρα, 30 χρόνια μετά.
Θυμάμαι ότι Σάββατο προς Κυριακή είχα δει ένα όνειρο το οποίο θέλησα να πω στον Γιώργο. Ήταν ανένδοτος, δεν ήθελε με τίποτα να το ακούσει πριν από το ματς! Είχε πάντα υπόψιν του ότι της Κυριακής το όνειρο πάντα βγαίνει. Και φοβόταν ότι δεν θα είναι καλό, δεν ήθελε με τίποτα να επηρεαστεί η ψυχολογία του πριν από το μεγάλο παιχνίδι.
Την ημέρα εκείνη είδα επίσης ότι είχε ανθίσει ένα λουλούδι στη βεράντα. Κατακόκκινο! Το θεώρησα πολύ καλό οιωνό για το αποτέλεσμα αλλά φυσικά δεν το είπα ποτέ στον Γιώργο. Δεν ήθελε να ακούσει τίποτα.
Στο γήπεδο εκείνη την πρωτομαγιά πήγα με τον πατέρα μου. Εννοείται φυσικά ότι κάθισα στο ίδιο σημείο που καθόμουν πάντα, αυτό ήταν αδιαπραγμάτευτο. Δεν μπορούσα να ρισκάρω σε ένα τέτοιο ματς να χαλάσω κάτι από την ιεροτελεστία... Ποιος τον άκουγε μετά τον Γιώργο αν στράβωνε οτιδήποτε... Βγήκε ο άντρας μου για προθέρμανση μαζί τα άλλα παιδιά, τσέκαρε που κάθομαι, όλα καλά.
Στο ματς η ΑΕΛ ήταν καλύτερη. Έχω καιρό να το δω το παιχνίδι αλλά το θυμάμαι. Κανείς από την ομάδα δεν είχε όλο το ματς, εκτός από μένα. Το είχα γραμμένο σε κασέτα. Μόλις πρόπερσι το έδωσα όταν μου ζητήθηκε και μου επιστράφηκε σε CD.
Αμέσως μετά το γκολ ο Γιώργος με έψαξε με το βλέμμα και ήρθε προς το μέρος που καθόμουν μαζί με τον πατέρα μου. Με έδειξε με το χέρι του και κάτι είπε. Δεν θυμάμαι ακριβώς την έκφραση και έχω σκάσει. Ηταν κάτι για μένα και για τον πρόεδρο, τον Καντώνια.
Όταν το ματς τελείωσε, επικράτησε πανδαιμόνιο, πανικός. Τι ήταν εκείνο το πράγμα... Απερίγραπτο. Εγώ δεν μπήκα μέσα στο γήπεδο. Είχα ρητή εντολή από τον Γιώργο, αλλιώς θα μου έκοβε τα πόδια (γέλια). "Σε παρακαλώ, δεν μπορώ να έχω το μυαλό μου και σε σένα, μην χτυπήσεις ή συμβεί οτιδήποτε άλλο" είχε πει. Επίσης, δεν ήθελε κανείς να με αγγίξει. Καταλαβαίνετε...
Παρέμεινα λοιπόν στην κερκίδα, πάντα δίπλα στον πατέρα μου και έφευγαν τα δάκρυα βροχή. Τι συναίσθημα ήταν αυτό! Περίμενα τον Γιώργο με υπομονή έξω από τα αποδυτήρια. Ούτε εκεί μπήκα, τον άφησε να απολαύσει όλες αυτές τις στιγμές μαζί με την ομάδα, το άξιζε! Το άξιζαν όλα τα παιδιά!
Οταν βγήκε πια από τα αποδυτήρια, ο Γιώργος ήταν σε άλλον κόσμο. Σε σύννεφο πάνω. "Σου του είχα πει, δεν ήταν δυνατόν να να το χάσουμε" ήταν τα πρώτα λόγια του. Μέχρι να γυρίσει στο σπίτι, έγινε χαμός. Δεν γυρίσαμε μαζί φυσικά. Ολους τους παίκτες τους πολιορκούσαν για ώρες μετά.
Στο σπίτι ο Γιώργος είχε έρθει... μισός! Aπό τη λατρεία του κόσμου στο δρόμο από το Αλκαζάρ μέχρι εκεί που μέναμε. Yπήρχε και όμως μία πίκρα. Είχαν μάθει μόλις τη λύση της συνεργασίας με τον Γκμοχ από τους δημοσιογράφους αλλά και από τον πρόεδρο. Ήταν περίεργη στιγμή. Έφαγαν πίκρα όλα τα παιδιά! Ειδικά ο Γιώργος... Τον αγαπούσε πολύ τον Πολωνό παρά το γεγονός ότι τους έκανε το βίο αβίωτο. Χτυπούσε τα κουδούνια το βράδυ για να δει αν οι παίκτες ξενυχτούν. Σε μας το έκανε τρεις φορές. "Ημουν εδώ κοντά και ήθελα να δω τι κάνετε" έλεγε από το κουδούνι.
Στα μπουζούκια ήμασταν φυσικά μαζί με τον Γιώργο, πλάι-πλάι. Φορούσε ένα λιλά πουκάμισο. Κάηκε το μαγαζί, σχεδόν κυριολεκτικά. Ηταν το "Φάληρο", εμβληματικό μαγαζί για τη Λάρισα της εποχής που υπάρχει ακόμα. Οι πάντες μέσα. Παίκτες, διοίκηση, οπαδοί, οργανωμένοι και μη. Του Γιώργου του άρεσε πάρα πολύ ο Καζαντζίδης... Διαχρονικά. Το τραγούδι "Εψαχνα άδικα να βρω" το λάτρευε.
To γλέντι φυσικά συνεχίστηκε όλη την εβδομάδα. Έψηναν αρνιά συνεχώς. Ο Γιώργος ήταν πρωταγωνιστής σ' όλα αυτά. Ο Καντώνιας τους ανακοίνωσε εν συνεχεία και το πριμ για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Τους είχε τάξει ένα ταξίδι στην Καραϊβική με τις οικογένειες. Τελικά τους έδωσε λεφτά. Έμεινε όμως το "θα πάμε για τρέλες στις Σευχέλλες" και από το τραγούδι της εποχής.
Βλέπεις τις μορφές αυτών των παιδιών 30 χρόνια μετά και καταλαβαίνεις πόσο δεμένα ήταν. Κοιτούσαν την παρέα τους, την ομάδα, όχι πως θα αναδειχθούν ατομικά. Και πόσο βγήκαν όλοι μπροστά στην υπόθεση Τσίγκοφ. Πηγαίναμε με την κόρη μας, την Ειρήνη, μικρή τότε στο καρότσι στον κόμβο της Βιοκαρπέτ.
Τι γκολ όμως ήταν αυτό του Γιώργου όμως ε; Τι γκολάρα; Ανατριχιάζω ακόμα. Και πόσα είχε να δώσει ακόμη μετά το τέλος της καριέρας του... Αλλά...»
