«Όσο γρήγορα κι αν περνούν τα χρόνια, όσο εύκολα κι αν ξεθωριάζει η μνήμη, όσες φορές κι αν επαναληφθούν, είναι κάποια κατορθώματα που παραμένουν μοναδικά, αναλλοίωτα και αξεπέραστα. Ειδικά όταν έχουν να κάνουν με τη συλλογική μνήμη και το κοινό συναίσθημα χιλιάδων ανθρώπων, μιας πόλης ολόκληρης.
Η πρώτη φορά που έσπασε το κατεστημένο, ήταν και η τελευταία μέχρι σήμερα. Σα να περιμένουν ξανά την Α.Ε.Λ. ως τη μοναδική ικανή να το πράξει. Όπως περιμένουμε όλοι μας.
Όχι επειδή ο τίτλος του 1988 ήταν αυτοσκοπός, ούτε επειδή μας κάνει τη μεγαλύτερη ομάδα. Ο τρόπος που κατακτήθηκε το πρωτάθλημα, η προσπάθεια χρόνων, η πρωτοποριακή διοίκηση, ο δεσμός ομάδας και κόσμου, ο ξεσηκωμός όλης της πόλης. Αυτά είναι που αναδεικνύουν ένα Πρωτάθλημα Ελλάδας σε ΕΠΟΣ και κάνουν την Α.Ε.Λ. μας όχι φυσικά τη μεγαλύτερη, αλλά τη ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ομάδα.
Από τότε μέχρι σήμερα, η Ιστορία γέννησε μοναδικά συνθήματα όπως «σε έχω δει πρωτάθλημα να παίρνεις, σε έχω δει στη Γ Εθνική», μας έδωσε μικρές επαναλήψεις θριάμβων, πολλές χαρές, αμέτρητες πίκρες, συσπειρώσεις, διχασμούς, αναταραχές, ντροπή και υπερηφάνεια.
Δύο μόνο έμειναν ανέγγιχτα.
Η άρνηση για ηθικές εκπτώσεις, η καθαρότητα της ομάδας.
Το ΔΕΟΣ και η αιώνια ευγνωμοσύνη στους χρυσούς θριαμβευτές του ’88 :Την Οικογένεια Καντώνια, τη διοίκηση, το τεχνικό και ιατρικό επιτελείο, τους ποδοσφαιριστές και τον κόσμο της Λάρισας που τους ώθησε στην αριστεία.
Χρήστος Μιχαήλ, Θοδωρής Κυριακούλης, Κώστα Κολομητρούσης, Γιώργος Αγορογιάννης, Γιώργος Μητσιμπόνας, Γιάννης Γκαλίτσιος, Λάζαρος Κυριλλίδης, Γιώργος Παπαντωνίου, Βαγγέλης Νασιάκος, Γιάννης Αλεξούλης, Βασίλης Καραπιάλης, Θοδωρής Βουτυρίτσας, Σάκης Τσιώλης, Βάιος Αθανασίου, Μουλάμπα Κανιέμπα, Χάρης Τσιλιάκος, Μιχάλης Ζιώγας, Γιάννης Βαλαώρας, Γκεόργκι Τσίγκοφ, Κώστας Τσαβαλιάς, Νίκος Κακανούλιας, Γιώργος Κολοβός, Γιάτσεκ Γκμοχ, Οράσιο Μοράλες».
