Στο μυαλό των περισσοτέρων η πρώτη Μαΐου, γνωστότερη και ως εργατική Πρωτομαγιά, είναι ταυτισμένη -κυρίως- με τον ξεσηκωμό των εργατών του Σικάγο που το 1886 «έψαξαν για μια διέξοδο, γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή». Στο δικό μας μυαλό όμως -και όχι μόνο- αυτή η ημερομηνία είναι ταυτισμένη και με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος Ελλάδας από την ΑΕΛ. Τι κι αν έχουν περάσει από τότε 30 χρόνια..;
*Αναδημοσίευση ανάρτησης πρώτη δημοσίευση στο aelole.gr στις 01/05/2014
Τα έχει φέρει έτσι η μοίρα που οι πρώτες μέρες του Μάη θα φέρνουν πάντα ευχάριστη σκέψη στους οπαδούς και φίλους της «Βασίλισσας», αφού σχεδόν δίπλα στην πρωταθλήτρια Πρωτομαγιά του 1988 στέκεται σχεδόν το ίδιο λαμπερή και η κυπελλούχος 5η Μαΐου του 2007. Έμελλε, λοιπόν, μια τέτοια ημερομηνία, μια Πρωτομαγιά, να είναι η αυλαία μιας χρονιάς-επανάσταση για τον ελληνικό αθλητισμό και το καταλληλότερο επιστέγασμα της πιο ιδιαίτερης, ίσως, λαϊκής εξέγερσης που έζησε η… έρμη η νέο-Ελλάδα, της Αθλητικής Επανάστασης της Λάρισας το Μάρτιο του 1988. Σ'αυτή εδώ τη γωνιά της γης φαίνεται πως δεν υπάρχει χώρος για μύθους, αλλά μόνο για παραμυθία… Ας είναι...Γυρνώντας πίσω το χρόνο και ανατρέχοντας στα γεγονότα εκείνα, αξίζει να σημειωθούν -μεταξύ των τόσων άλλων- τα εξής:
- Η ίδια σχεδόν ΑΕΛ που έπιασε κορυφή από την πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος 1987-1988 και δεν την άφησε ούτε για μια στιγμή, την ακριβώς προηγούμενη χρονιά (’86-’87) είχε τερματίσει στην 8η θέση της βαθμολογίας (σε ισοβαθμία), με ελάχιστη βαθμολογική απόσταση από τη γραμμή του υποβιβασμού. Αυτή η ομάδα, δηλαδή, προτού εκείνη την Πρωτομαγιά πετύχει μια μοναδική υπέρβαση για τα ελληνικά δεδομένα, είχε ήδη καταφέρει να υπερβεί τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν ήταν... φωτοβολίδα. Άνοιξε έναν κύκλο, τον έκλεισε και τον ξεπέρασε. Δεν αρκέστηκε στις δάφνες του τότε παρελθόντος της (Κύπελλο ’85, Ημιτελική Κυπέλλου Κυπελλούχων ’85, φιναλίστ Τελικών Κυπέλλου ’82, ’84 κ.α.), αλλά ούτε φοβήθηκε ή έκλαψε ψάχνοντας άλλοθι στη δεδομένη ύπαρξη ενός κατεστημένου, που με κάθε θεμιτό κι αθέμιτο μέσο ήταν (είναι και θα είναι) πρόθυμο να υψώσει εμπόδια και να σκάψει λάκκους σε όποιον σηκώνει κεφάλι.- Παρακολουθώντας κάποιος τις φάσεις του αγώνα της Πρωτομαγιάς του ‘88 μπορεί εύκολα να διαπιστώσει τον επιθετικό μονόλογο των «βυσσινί» και τη σωρεία των χαμένων ευκαιριών τους. Σαν κάτι, όμως, να περίμενε το χρονόμετρο να βρεθεί στο 87ο προς 88ο λεπτό (!), ώστε το πολυπόθητο γκολ να έρθει από τον συγκεκριμένο παίχτη και με το συγκεκριμένο τρόπο… Το ψαλίδι του αείμνηστου αρχηγού Γ. Μητσιμπόνα είναι αυτό που διέκοψε και συνεχίζει μέχρι σήμερα να διακόπτει το «νήμα» των συστημικών ομάδων στον πίνακα των Πρωταθλητών Ελλάδος (βλ. λίστα). Κάπου ανάμεσα στη δήθεν κανονικότητα της λίστας αυτής καλπάζει ένα βυσσινί άλογο σαν το... «λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος, το παρατράγουδο στα... ωραία άσματα», κάνοντας τη διαφορά και χαλώντας τους την πιάτσα.
- Στους πανηγυρισμούς μετά το τέλος του αγώνα ο τότε προπονητής της ΑΕΛ, Γιάτσεκ Γκμοχ, απουσίαζε. Δεν του επετράπη από την ίδια την ομάδα να γιορτάσει την κατάκτηση του τίτλου. Οι απαντήσεις δίνονται στο αποκαλυπτικό αυτό βίντεο-ντοκουμέντο. Όπως και να 'χει, το ζουμί στην όλη ιστορία βρίσκεται στο ότι η ΑΕΛ σεβάστηκε τον εαυτό της και δεν επέτρεψε στον άνθρωπο που ναι μεν την οδήγησε στην επιτυχία, αλλά παράλληλα την πρόδωσε και δεν τη σεβάστηκε να γευτεί και να μοιραστεί τη χαρά της κατάκτησης αυτής. Η ιστορία διδάσκει. Ας έχουμε το μυαλό μας ανοιχτό. Μπορεί να μας χρειαστεί πολύ σύντομα....
Το πρωτάθλημα του ‘88, το οποίο μπορεί να είναι ένα (αριθμητικά), μα ουσιαστικά τόσο μοναδικό και άφταστο από το άθροισμα όλων των υπολοίπων, δίνει απλόχερα στην ΑΕΛ τον τίτλο της σημαντικότερης ομάδας του ελληνικού ποδοσφαίρου γιατί κατέρριψε κάθε είδους στερεότυπο. Παραμένει η μεγάλη ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει ένα ποδόσφαιρο καθαρό και δίκαιο, χωρίς «αφέντες» και «δούλους», χωρίς παράγκες και «κουμπώματα», χωρίς «καπετάνιους», «θείους», και λοιπούς «περίεργους» (χοντρούς, ψηλούς, μουστακαλήδες κλπ…Ακόμα και οι κάθε είδους κομπλεξικοί που μπορεί να τολμήσουν την αμφισβήτησή του, κατά βάθος γνωρίζουν ότι αυτό το ανεπανάληπτο επίτευγμα κατέχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Όχι επειδή, όπως κακώς τονίζεται, είναι το μοναδικό πρωτάθλημα που μια ομάδα της περιφέρειας έχει κατακτήσει, αλλά γιατί πολύ απλά η ΑΕΛ είναι η μοναδική ομάδα εκτός κατεστημένου που κατάφερε να το σπάσει. Και παρά την όποια κατόπιν επανόρθωση κι επανασυγκόλλησή του το ράγισμα, που εξαιτίας της ομάδα αυτής υπάρχει, θα βρίσκεται πάντα εκεί, να τους πονά σαν... «κακό σπυρί» και να τους υπενθυμίζει ότι παρότι τα χρόνια περνούν θα επιμένει ότι εκείνη, και ΜΟΝΟ εκείνη, θα τους το σπάσει ΞΑΝΑ και θα τους το κάνει θρύψαλα..!
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα και στο επίσημο προφίλ της στήλης στο facebook πατώντας εδώ και εδώ.
