σκουπίδια που έπεσαν τριγύρω μη σας απασχολούν. Μη δίνετε σημασία. Το σημαντικό είναι ότι όλα βαίνουν... το καλώς αφήστε το να το κρίνει η ιστορία (τρομάρα της!).
Υπάρχουν πράξεις που επανακαθορίζουν τη σχέση που έχουμε με τα πράγματα και τις καταστάσεις. Υπάρχουν λογικές που φωτίζουν με ιδιαίτερο τρόπο το... παράλογο. Η Super League εδώ και μέρες υπερθεματίζει υπέρ της διασάλευσης της τάξης και τελικώς με τρόπο κατηγορηματικό και ανερυθρίαστο επιτυγχάνει να δημιουργήσει πλάσμα δικαίου τελούσα εν αδίκω...
Παστρικές δουλειές! Γιατί πώς ξεκινάει ένα πρωτάθλημα σε μια προηγμένη χώρα της Ευρώπης; Με χορδές και τύμπανα να παιανίζουν; Με απαντοχή από σύσσωμο το φίλαθλο κόσμο που ετοιμάζεται να συρρεύσει στα γήπεδα αφήνοντας κατά μέρος τις τελευταίες ημέρες των διακοπών του; Με πλουμιστά αφιερώματα από τον Τύπο, που αδημονεί να καρπωθεί (με την καλή έννοια του όρου) τα οφέλη από την ποδοσφαιρική προσδοκία;
Οχι! Το πρωτάθλημα ξεκινάει με περιφορά ψήφων, με τηλεφωνικές συνομιλίες παραγόντων, με υπόγειες σκέψεις, με πιέσεις, με συχωροχάρτια, με συγκεκαλυμμένες προθέσεις (ή με αδιαφανείς προθέσεις), με ανίερες συμμαχίες, με το εναρκτήριο λάκτισμα να το δίνει ο πρόεδρος της Λίγκας άμα τη αφίξει του από το Μονακό. Ετσι γίνονται οι τίμιες, καθαρές δουλειές. Εν τέλει τινάζοντας την κουρελού δίχως ίχνος ντροπής.
Σίγουρα αυτό το καλοκαίρι θα μείνει αξέχαστο. Πρόκειται για την ολική κατάρρευση της... τσίπας. Αυτού του εξωτερικού στρώματος που καλύπτει με εύσχημο τρόπο αυτά που κρύβουμε μέσα μας. Είναι σαν να ζούμε σε ένα γυάλινο κόσμο και να μη μας νοιάζει που θα μπορούν να δουν όλοι τη... μέσα βρομιά μας. Αντιθέτως, φτάσαμε σε τέτοιο σημείο αποκτήνωσης και κυνικής αποσάθρωσης που πλέον η βρομιά περιφέρεται ωσάν ακριβό άρωμα.
Εγινε ό,τι έγινε για τη ρήτρα που υπάρχει στο συμβόλαιο της Λίγκας με το συνδρομητικό κανάλι; Το παραμύθι έχει δράκο με γαμψά νύχια, αλλά μάλλον δεν τρομάζει. Εγινε μήπως για να κουκουλωθεί άρον άρον η ιστορία της περιβόητης υπόθεσης «Καθαρά χέρια» και να βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων τα λογής Εφετεία; Ο Παύλος Γερουλάνος μέχρι και χθες μιλούσε για μη παραγραφή τυχόν αδικημάτων ακόμα και αν ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Η καθημερινότητα ενδέχεται να τον προσγειώσει μάλλον άτσαλα.
Από τη στιγμή που η πολιτεία άφησε τους λύκους να κάνουν παιχνίδι κατά το δοκούν, δεν έχει διικαίωμα να μιλάει για πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης των στημένων αγώνων. Θα έπρεπε να γνωρίζει πως οι βασικοί του συνομιλητές (ΕΠΟ και Λίγκα) κινούνται σε διαφορετική κατεύθυνση και δεν επιδιώκουν το ίδιο πράγμα που αποζητούν ο νόμος και η κοινή γνώμη.
Το αποτέλεσμα δεν χωράει αμφιβολίες. Παρατυπία πάνω στην παρατυπία, άνευ προηγουμένου «μαγείρεμα», παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, σκιαμαχίες για να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος και αναβληθεί η έναρξη του πρωταθλήματος. Τι και αν δεν υπάρχει προκήρυξη; Τι και αν από 16 οι ομάδες έγιναν 14 και εσχάτως 13; Τι και αν υπάρχουν ομάδες που από το πουθενά βρίσκονται σε ένα τρελό ασανσέρ που τις ανεβοκατεβάζει από την κορυφή στον πάτο του και τούμπαλιν; Τι και αν υπάρχουν εκκρεμείς υποθέσεις και άλλες διώξεις που έρχονται κατά τα φαινόμενα το Σεπτέμβριο;
Η Λίγκα αποφάνθηκε πως το ουσιώδες του πράγματος είναι να κυλήσει η μπάλα στο χορτάρι. Τι κρίμα που χθες δεν έβρεξε στην ημεδαπή για να κυλήσει όντως στο... φυσικό της περιβάλλον. Στο βούρκο! Η ελληνική ομοσπονδία, ο κατά τεκμήριο σημαντικότερος θεματοφύλακας του ελληνικού ποδοσφαίρου, εδώ και καιρό λειτουργεί με τη λογική του «μη δραν». Δεν κάνει απολύτως τίποτα, δεν εμφανίζεται, δεν επεμβαίνει. Αφήνει τους άλλους να κάνουν παιχνίδι. Ορθώς κάνει. Αλλωστε η λογική του «μακριά από εμάς και όπου θέλει να σκάσει η βόμβα» έφτιαξε καριέρες και φώτισε «εμπνευσμένες» προσωπικότητες εδώ στην Ελλάδα.
Αν τελικώς έγιναν όλα για τον «οπαδό του καναπέ» που έχει πληρώσει τη συνδρομή του στη Nova και περίμενε να δει μπάλα αυτό το Σαββατοκύριακο, τότε μάλλον έχουμε χάσει παντελώς την αίσθηση της πραγματικότητας που μας περιβάλλει ασφυκτικά. Είναι σαν να ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ή απλώς σαν το ελληνικό ποδόσφαιρο να φτιάχνει δικούς του νόμους που δεν ισχύουν πουθενά αλλού, καθώς θα υποδηλώνονταν με το πρόσημο της παρανομίας.
Δεν μπορούμε να συζητήσουμε ούτε καν για την ποιότητα του προϊόντος που διακαώς οι πρόεδροι θέλουν να προσφέρουν στο φιλοθέαμον κοινό. Ας μη γελιόμαστε, δεν τους ενδιαφέρουν καν αυτές οι λεπτομέρειες. Απλώς η μπάλα να κυλάει στο χορτάρι. Ακόμα και αν στην τούρλα του Σαββάτου (κυριολεκτικώς) μπαίνουν στη μάχη του πρωταθλήματος ομάδες που δεν είχαν καν προγραμματίσει ρόστερ για τη Super League ή που ακόμα δεν γνωρίζουν αν θα αγωνίζονται σε αυτήν τις επόμενες βδομάδες.
Οποιος επιθυμεί ένα τέτοιο πρωτάθλημα είναι εχθρός του ποδοσφαίρου, αλλά όχι και της τσέπης του. Οποιος με ύφος χιλίων καρδιναλίων κάνει λόγο για κέντρα που απεργάζονται την καταστροφή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, προφανώς έχει ξεχάσει να αγοράσει έναν καλό καθρέφτη στο σπίτι του. Η αντανάκλασή του θα τον έκανε περισσότερο ενημερωμένο.
Αν υπάρχει κάτι που μένει ως πικρή κατακλείδα σε αυτήν τη φούσκα της κάθαρσης είναι ότι δεν μας αξίζει να την επιζητούμε. Αυτοί που είμαστε, αυτού του είδους άθλημα μας πρέπει. Δεν είναι θέμα ταλέντου ή γονιδιακής μειονεξίας έναντι των λοιπών Ευρωπαίων ούτε καν ερασιτεχνικής νοοτροπίας εν μέσω επαγγελματιών. Απλώς δεν μας ταιριάζουν τα καθαρά χαρτιά της τράπουλας, προτιμάμε τα προσημειωμένα.
Αυτά που κάνουν το παιχνίδι περισσότερο «πιπεράτο» και ιντριγκαδόρικο. Αυτά που μας δίνουν την επόμενη ημέρα το δικαίωμα της εύκολης και ανέξοδης κριτικής επί παντός του επιστητού. Κοινώς, γλείφουμε αυτάρεσκα και αταβιστικά αυτό που καθημερινά φτύνουμε με βδελυγμία. Δεν είναι τίποτα, θα μας περάσει. Στο τέλος, δε, θα μας αρέσει κιόλας... Αντε, καλή αρχή!
www.sentragoal.gr του Διονύση Μαρίνου
