«Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»

Την Παρασκευή 22 Αυγούστου γνωστοποιήθηκε επίσημα ότι και τυπικά πλέον υφίσταται ΠΑΕ ΑΕΛ, γεγονός που
θέτει σε διαφορετική πια βάση τις όποιες συζητήσεις και αναφορές σε ποδοσφαιριστές, προπονητές και διοικητικούς που στελεχώνουν την ΑΕΛ, προσδίδοντας τους άλλου είδους υπόσταση.

Προφανώς και μας ενδιαφέρουν από κάθε άποψη πολύ περισσότερο τα σημαντικά για το μέλλον της ομάδας δρώμενα ενός και πάλι τόσο επεισοδιακού καλοκαιριού -το μόνο σίγουρο είναι πως μαζί της δεν πρόκειται να πλήξουμε ποτέ- όμως τα έφερε έτσι η μοίρα που στην πρώτη επίσημη υποχρέωσή της καλείται να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακού Βόλου-Μονακό και λογικό είναι η προσοχή να στρέφεται εκεί προς το παρόν.

Δε χρειάζονται πολλές συστάσεις και αναλύσεις για τη γειτονική ομάδα και την ιστορία της στον ελληνικό αθλητισμό. Βασικότερο χαρακτηριστικό της -ειδικότερα τα τελευταία χρόνια που η… «άτιμη κοινωνία» μας έφερε ξανά αντιμέτωπους- η νοοτροπία του «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», έχοντας ως προτεραιότητα και μόνιμα συντονισμένο το μυαλό στο πώς θα σκαφτούν λάκκοι για να πέσει μέσα η ΑΕΛ. Συναντάμε, λοιπόν, στην περίπτωση της ομάδας αυτής το χειρότερο -ίσως- νεοελληνικό ελάττωμα σε όλο του το μεγαλείο, πέρα από εκείνο της τάσης για δουλοπρέπεια και υποταγή…

Η πλευρά του Ολ. Βόλου-Μονακό τις τελευταίες ημέρες προσπαθεί λυσσαλέα να τραβήξει και πάλι την προσοχή και να κερδίσει χρόνο δημοσιότητας ξύνοντας την πλάτη της στην… «γκλίτσα» της ΑΕΛ, φορώντας αυτή τη φορά τη μάσκα της νομιμοφροσύνης, με σκοπό παράλληλα να δυναμιτίσει το κλίμα των συγκεκριμένων αναμετρήσεων, θέλοντας να τους προσδώσει χαρακτήρα ντέρμπι.
Αν το δούμε εντελώς ψυχρά, καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι από μεριάς τους «καλά» κάνουν και παίζουν έτσι το παιχνίδι, γιατί στο φινάλε μέχρι εκεί μπορούν. Ο Ολ. Βόλου-Μονακό κάθε φορά που αγωνίζεται κόντρα στην ΑΕΛ μόνο κέρδος μπορεί να έχει, κάτι που αντιστρόφως δεν ισχύει. Πέρα από την ευκαιρία να ξεμυτίσει από την αφάνειά του κοντράροντας μια μεγάλη ομάδα με ειδικό βάρος, είναι για εκείνον επίσης ευκαιρία να της προκαλέσει όσο περισσότερη φθορά γίνεται («να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» είπαμε). Αντιλαμβανόμενοι, λοιπόν, ότι στα ίσια δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να πετύχουν τους σκοπούς τους, είχαν κι έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες στον… «κλεφτοπόλεμο» ή στα διαφόρων ειδών «κουμπώματα».

Κάπου εδώ οφείλουμε όλοι εμείς που απαρτίζουμε την ΑΕΛ -ο καθένας από το μετερίζι που έχει επιλέξει- και πολύ πολύ περισσότερο εκείνοι που επίσημα πλέον στελεχώνουν και μιλάνε για λογαριασμό της είτε μέσω επίσημης ιστοσελίδας, είτε μέσω επίσημης σελίδας στο facebook, είτε μέσω οποιουδήποτε μέσου μαζικής επικοινωνίας, να αναλογιστούμε την ευθύνη μας και να μην παίξουμε άλλο το παιχνίδι τους, όπως τόσο πολύ θέλουν. Δε χρειάζονται λόγια, ανακοινώσεις, μπηχτές και ξανά λόγια, ανακοινώσεις και μπηχτές. Ο λαϊκισμός και τα… «σάλια» δεν ταιριάζουν στην ΑΕΛ. Αφήστε, δε, που και τα πολλά «σάλια» μπορούν ακόμα και να πνίξουν... Δεν υπάρχει, άλλωστε, καλύτερη απάντηση από μια δυνατή εμφάνιση κι ένα καλό σκορ εντός γηπέδου, καθώς και μια καυτή και… έξυπνη κερκίδα από τον κόσμο που θα «φουλάρει» το Αλκαζάρ χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τιμωρίας την ομάδα.

Αν είναι, λοιπόν, να δείξουμε «έπαρση» ή «αλαζονεία» ας τη δείξουμε σωστά (χρησιμεύει, όπως χρησίμευσε και στο παρελθόν). Ας «μην τους βλέπουμε και ντιπ» στην εκτός γηπέδου προσπάθειά τους να κλέψουν από τη λάμψη της ΑΕΛ. Ας μην επιτρέπουμε την ΑΕΛ να εξισώνεται με το επίπεδό τους ή να εμπλέκεται ως παράγοντας στην εξίσωση της όποιας τοπικιστικής κόντρας. Παράλληλα, όμως, ας είμαστε σοβαροί και προσγειωμένοι όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, γιατί όσο κι αν το φετινό ρόστερ χαρακτηρίζεται από πλουραλισμό και ποιότητα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο στάδιο της προετοιμασίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται και με μια ομάδα ολοκαίνουρια που προσπαθεί ακόμα να βρει χημεία και πατήματα. Κανένας αγώνας δεν είναι εύκολος και κανένας αγώνας δεν κερδίζεται χωρίς κόπο και σοβαρή προσπάθεια. Στο χόρτο η (κακώς εννοούμενη) έπαρση είναι παράγοντας καταστροφικός.

Νομίζω ότι ο πιο ταιριαστός επίλογος του άρθρου αυτού είναι εκείνη η λαϊκή παροιμία που λέει ότι «όσο πιο πολύ σκαλίζεις τα σκατά, τόσο πιο πολύ βρωμάνε». Αφού, όμως, η μοίρα τα φέρνει στο δρόμο μας καλύτερα να πάρουμε σκούπα και φαράσι για να τα καθαρίσουμε μια και καλή παρά να τα σκαλίζουμε και να μας παίρνει κι εμάς η… μπόχα. Εξάλλου, έχουμε και τις δικές μας «καμπούρες» να… ισιώσουμε και για να το πετύχουμε αυτό καλό είναι να είμαστε ανενόχλητοι από κάθε είδους τσιμπούρια και παράσιτα.

ΥΓ1: Προς διαχειριστή επίσημης σελίδας ΠΑΕ ΑΕΛ στο facebook: Δηλαδή μόνο το «Αρένα» κάνει για αντίπαλες ομάδες «με κάποιον τίτλο στην ιστορία τους»; Και, δηλαδή, οι τίτλοι από μόνοι τους είναι ικανοί για να εξυψώσουν μια ομάδα έναντι άλλης ή να δράσουν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ; Γιατί με τη λογική αυτή οι συστημικότατες ομάδες του πρώην ΠΟΚ με τους δεκάδες τίτλους νομιμοποιούνται να μας τους «τρίβουν στη μούρη» ως αποδεικτικά ανωτερότητας, καθαρότητας κ.ο.κ. δίχως να εξετάζεται το πώς τους κατέκτησαν… Έτσι, πάμε για μαλλί και βγαίνουμε κουρεμένοι.
ΥΓ2: Καλή χρονιά να έχουμε, ομάδα και κόσμος!

Στέφανος Κ. Αΐνης

*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα και στο επίσημο προφίλ της στήλης στο facebook πατώντας εδώ και εδώ.