Συμφώνησε και θα είναι βοηθός προπονητή στο τεχνικό τιμ της Παναχαϊκης και άμεσος συνεργάτης του Σωκράτη Οφρυδόπουλου. Ο Ηλίας Κυριακίδης γεννήθηκε στην Aθήνα στις 5 Αυγούστου του 1985. Ξεκίνησε την καριέρα του στην ομάδα του Ιωνικού την σεζόν 2002-2003 όπου έμεινε για 3 χρόνια. Το 2005 πήρε μεταγραφή στην ομάδα της ΑΕΚ όπου έμεινε για 2 χρόνια, σημειώνοντας 21 συμμετοχές με τα κιτρινόμαυρα. Πήγε στους «βυσσινί» το καλοκαίρι του 2007 από την ΑΕΚ και φόρεσε τη φανέλα της «Βασίλισσας του Κάμπου» για 3 χρόνια, έχοντας συνολικά 74 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις και πετυχαίνοντας 2 γκολ. Στην συνέχεια αγωνίστηκε στον Εργοτέλη για δύο σεζόν έχοντας 28 συμμετοχές. Tο καλοκαίρι του 2012 βρέθηκε στην ΤΣΣΚΑ Σόφιας, ενώ τον Αύγουστο του 2013 φόρεσε ξανά τα χρώματα της ΑΕΛ. Από το καλοκαίρι του 2014 βρέθηκε στο ρόστερ του Ιωνικού. Την απόφασή του γνωστοποίησε ο ίδιος, κάνοντας ο ίδιος έναν άκρως συγκινητικό απολογισμό της πορείας του ως ποδοσφαιριστής.
Αναλυτικά ο Ηλίας Κυριακίδης:
«Αλλαγή Πορείας-Ίδιο Πάθος
Το πραγματικό ποδόσφαιρο είναι αυτό το οποίο παίζαμε στην αλάνα, στο πεζοδρόμιο, στην αυλή του σχολείου. Όλες τις κινητικές εμπειρίες και την ευτυχία να κλωτσώ τη μπάλα τις απέκτησα εκεί ,παρέα με τους παιδικούς μου φίλους και τον μπαμπά ΠΑΝΤΑ εκεί με αγάπη απεριόριστη, ΠΟΤΕ με γνώμονα τα δικά του θέλω αλλά με οδηγό τα στοιχεία που απολάμβανα εγώ.
Από τα μέσα του ’90 περίπου όπου αρχικά αγωνίστηκα στην ομάδα μπάσκετ του Ιωνικού ως τώρα ,οι αναμνήσεις από την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά (Κερατσίνι, Κορυδαλλός, Νεάπολη, Αμφιάλη κ.α) και ειδικότερα της αθλητικομάνας και τσακισμένης από την ανεργία Νίκαιας με ακολουθούσαν πάντα. Έγινα άντρας από τα 16 μου… Ο σκοπός μου δε σταμάτησε ποτέ να είναι η διασκέδαση με το τόπι, πάντοτε φυσικά με το αίσθημα ευθύνης απέναντι στους ανθρώπους που με εμπιστεύονταν.
Α.Ε.Κ, Ευρώπη, ομάδα έκπληξη, κόσμος συσπειρωμένος και πάντα εκεί με την αγκαλιά του ανοιχτή, προσωπικότητες μοναδικές, χαρακτήρες σπάνιοι σε επίπεδο διοίκησης, ποδοσφαιριστών και λοιπού προσωπικού, αγάπη ατελείωτη, πίστη ως όπλο σε όλα τα εμπόδια….αυτή η ομάδα όντως ακούμπησε στην ιστορία….
Α.Ε.Λ, το “Ε” είναι Ένωση ή Επανάσταση; Κόντρα σε όλους, αλλά χωρίς φόβο σε Ελλάδα και Ευρώπη, χωρίς δεύτερη σκέψη….στάδιο με αύρα τρομακτική για τους αντιπάλους και νικητή για εμάς, ζηλευτή λειτουργία, ζηλευτή οργάνωση, διοίκηση πλάι μας, προπονητές άξιοι, ποδοσφαιριστές συγκλονιστικοί και κόσμος με ποδοσφαιρική κουλτούρα από προηγμένη αθλητική χώρα. Ανεξίτηλες χαρές, λύπες ελάχιστες οι οποίες μετατρέπονταν σε κίνητρα και πάθος να ξεχειλίζει σε κάθε σημείο της πόλης. Το σπουδαιότερο όλων, οι ΦΙΛΟΙ μου οι οποίοι γνωστοί ή άγνωστοι με περιμένουν πάντοτε με ανοιχτή πρόσκληση στη Λάρισα.
Εργοτέλης, επαφή με έναν πολιτισμό παγκόσμια αναγνωρισμένο και σύγχρονους ανθρώπους φιλόξενους, η ομάδα καταφέρνει το απροσδόκητα θετικό την πρώτη περίοδο και το απροσδόκητα αρνητικό τη δεύτερη…
Λοκομοτίβ και ΤΣΣΚΑ, με την πρώτη ολοκλήρωσα το όνειρο να συμμετάσχω και στις 3 ευρωπαϊκές διοργανώσεις (Champions League, Uefa Cup, Europa League) με τη δεύτερη έζησα το περιβάλλον μιας ομάδας με τεράστια δυναμική εκτός Ελλάδας πλέον. Αφορμή της παραπάνω αναδρομής, αποτελεί η προ ετών ενασχόληση μου με τις αναπτυξιακές ηλικίες αλλά κυρίως η τολμηρή(το μέγεθος της τόλμης έγκειται στην ηλικία μου καθώς δεν έχω συμπληρώσει τα 32 μου χρόνια, για να την αποδεχτώ)πρόταση ενός ανθρώπου-κεφάλαιο για το ελληνικό ποδόσφαιρο να ενταχθώ στην προπονητική ομάδα ενός συλλόγου με εξαιρετικό προπονητή, αξιολογότατο γενικό αρχηγό, ικανούς συνεργάτες, ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, πιστό κόσμο και ισχυρότατη διοίκηση, ο οποίος σύλλογος αν συνεχίσει την ίδια στρατηγική ανάπτυξη και μείνει πιστός στην ως τώρα φιλοσοφία του θα εξελιχθεί σε έναν εκ των ελκυστικότερων συλλόγων στη χώρα.
Άλλωστε στοχεύουν να αποτελούν πρότυπο λειτουργίας για πολλά χρόνια. Αποφασίζοντας να σταματήσω να αγωνίζομαι ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής η χαρά είναι διπλή. Πρώτον γιατί το αποφασίζω εγώ έχοντας απόλυτη σωματική και πνευματική υγεία-και ήδη ομάδες να επιθυμούν να με εντάξουν στο δυναμικό τους-και δεύτερον διότι αυτό συμβαίνει φορώντας την φανέλα και το περιβραχιόνιο του αρχηγού (κάθε χρόνο με το απόλυτο των ψήφων των συμπαικτών μου)του ΙΩΝΙΚΟΥ, ο οποίος ήταν για εμένα το καμάρι μου, ο καθρέφτης μου, η λύπη μου, οι χαρές μου, η βόλτα μου, η παρηγοριά μου, η ευθύνη μου, η αγωνία μου, η επαγγελματική μου συνείδηση, η οικογένεια μου με την οποία μεγαλώναμε παράλληλα με τη βιολογική μου.
Ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, όλους όσους συνεργάστηκα όλα αυτά τα χρόνια σε όλα τα επίπεδα για όλα τα μαθήματα ζωής και όλα τα μαθήματα ποδοσφαίρου. Τον φίλαθλο κόσμο, ο οποίος είτε ήταν υποστηρικτής των ομάδων τις οποίες υπηρέτησα είτε αντίπαλων ομάδων για το σεβασμό προς το πρόσωπο μου.
Το χειροκρότημα τους παντοτινός πλούτος. Ευχαριστώ τους γονείς μου για όλες τις αξίες-αρχές που μου μετέδωσαν, τη σύζυγο και τα αγόρια μου για τα όσα τώρα σπουδαία μου μεταδίδουν.
ΥΓ1: Το ποδόσφαιρο είναι φαινόμενο διότι οι ρίζες του δεν βρίσκονται στη γέννηση του, δεν βρίσκονται καν στις ρίζες του αθλητισμού. Το ποδόσφαιρο είναι ριζωμένο ως μία εκπληκτική τέχνη στην ίδια τη ζωή.
ΥΓ2: Αγάπη, στήριξη, άρτια εκπαίδευση για τα παιδιά των ακαδημιών μας, να σταματήσει να με κυνηγά ο τίτλος του πρώτου κ τελευταίου ο οποίος αγωνίστηκε από τα σπλάχνα της ομάδας στην ανδρική και πωλήθηκε με οικονομικό αντάλλαγμα».
