Αναλυτικά ο Παναγιώτης Κατσιαρός για την ΑΕΛ
«Όλα όμως γίνονται για κάποιον λόγο, αφού μετά την Κέρκυρα βρέθηκε στον δρόμο μου η Λάρισα, η οποία αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό σταθμό στην καριέρα μου.
Πίστεψα στο πλάνο του κυρίου Πηλαδάκη και του Δώνη, τότε προπονητή της ομάδας, και έμεινα τελικά οκτώμισι χρόνια.
Όταν πήγα τον Γενάρη του 2004, η ομάδα ήταν 13η στη Β’ Εθνική και ανεβήκαμε πρώτοι. Τρέλα!
Ήταν 18.000 μέσα στο Αλκαζάρ.
Με σταματούσαν οι παππούδες στον δρόμο απλώς για να μου πουν τι χαρά τους δώσαμε, καθώς η ΑΕΛ είχε πολλά χρόνια που απουσίαζε από τη μεγάλη κατηγορία.
Η Λάρισα έγινε το δεύτερο σπίτι μου, με υποδέχθηκαν με πολύ αγάπη και ακόμη και σήμερα διατηρώ επαφή με κόσμο και διοικούντες.
Είναι μια πολύ ποδοσφαιρική πόλη. Είναι μια ξεχωριστή ομάδα. Εκεί είσαι Λάρισα και τίποτα άλλο. Οι οπαδοί της πιστεύουν ότι υποστηρίζουν τη μεγαλύτερη ομάδα στον κόσμο.
Νιώθω ευγνωμοσύνη που κατάφερα και έπαιξα εκεί, πήρα έναν τίτλο και κάθε χρόνο έβλεπα την ομάδα να προοδεύει και να αγωνίζεται μέχρι και στους ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Για μένα που ήμουν σε μια ώριμη ποδοσφαιρική ηλικία ήταν τα πιο παραγωγικά χρόνια, με έναν καταπληκτικό προπονητή που έχτιζε πάνω στην ομάδα και σε ένα συγκεκριμένο πλάνο, στο οποίο αφομοιώνονταν όσοι ποδοσφαιριστές έρχονταν.
Ο Δώνης είναι ένας προπονητής δίκαιος που παίρνει το 100% από τον ποδοσφαιριστή.
Ρισκάρει πολύ μέσα στον αγώνα και δεν δίσταζε, όταν βρισκόμασταν πίσω στο σκορ μέσα στο Αλκαζάρ, να αλλάζει τον σχηματισμό, γιατί πίστευε στη νίκη.
Αυτός μου άλλαξε την νοοτροπία ότι πρέπει να τα κερδίζουμε όλα, ανεξάρτητα με ποιον παίζαμε.
Πήγαμε παίξαμε, για παράδειγμα, στην Έβερτον, μπορεί να χάσαμε, αλλά εμείς κατεβήκαμε για να κερδίσουμε.
Σου μετέδιδε αυτό που πίστευε.
Έπεσα βέβαια και σε μια καλή φουρνιά Ελλήνων, όπως ο Βενετίδης, ο Φωτάκης, ο Νταμπίζας.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πτωτική πορεία της Λάρισας ξεκίνησε, όταν έφυγε ο Δώνης και άλλαξε η δομή.
Άρχισαν να αλλάζουν κάθε χρόνο πολλούς ποδοσφαιριστές, προπονητές, δεν υπήρχε χημεία και το 2011 ήρθε ο υποβιβασμός.
Έμεινα και τη χρονιά της Β’ Εθνικής, ήθελα να βοηθήσω, επειδή μου είχε δώσει τόσα πολλά αυτή η ομάδα, αλλά, όταν δεν υπάρχει πλάνο, δεν μπορείς να τα καταφέρεις».
