Μεγαλώνοντας στη Λάρισα και με την επιτυχία της δεκαετίας του '80, δεν ήταν το μεγάλο όνειρο να παίξεις στην ομάδα της πόλης;
«Ήταν και για εμένα έπαιξε καθοριστικό ρόλο ένα Λάρισα-ΟΦΗ σε ηλικία 8-10 ετών. Εναν χρόνο μετά το πρωτάθλημα που πήρε η ΑΕΛ το '87. Είχα πάει κρυφά από τους γονείς μου στο Αλκαζάρ, μ' έναν ξάδερφό μου και έζησα μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα. Με Καραπιάλη μέσα. Και λέω: "θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής". Μέχρι και σήμερα δεν το έχω ξεχάσει. Εζησα τον παλμό. Στη Λάρισα έγιναν πάρα πολλά παιδιά ποδοσφαιριστές εξαιτίας της ΑΕΛ. Απλά το '99 που ξεκινούσα εγώ η ΑΕΛ ήταν στη Γ΄ Εθνική, περνούσε βάσανα και δεν προέκυπτε πρακτικά».
Ήταν η πρώτη ομάδα που μπήκε στην καρδιά σου;
«100%. Χάρη της ΑΕΛ ήθελα κι εγώ να παίξω ποδόσφαιρο. Δεν το ξεχνάω! Μπήκα στο Αλκαζάρ και είπα: "Θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής, τι ζουν αυτοί οι άνθρωποι εδώ πέρα". Επαθα πλάκα! Να παραληρούν 15.000 κόσμος. Γεμάτο το γήπεδο, χαμός, σ' ένα ματς με τον ΟΦΗ. Και εκεί ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής».
Να σε πάω στο τέλος της καριέρας σου, στην ΑΕΛ και θα αφήσουμε τον Ολυμπιακό για το τέλος. Πήγες στη Λάρισα, εκεί θεωρείς ότι το πεπρωμένο σε γυρίζει στην αρχή της ζωής σου; Δεν ξέρω αν πιστεύεις στη μοίρα, σε κάτι ανώτερο ή στο Θεό - που όπως βλέπω πιστεύεις.
«Αλίμονο σε όποιον δεν πιστεύει στο Θεό... Η Λάρισα, ναι... Φανταστείτε, είπα ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο και βρέθηκα να φοράω τη φανέλα αυτή. Κι αυτό ήταν παιδικό όνειρο και ήταν πολύ μεγάλη χαρά».
Και σε τι χρονιά!
«Σε χρονιά που πήραμε το Κύπελλο, ευλογία μεγάλη. Βέβαια, για εμένα δεν πήγε καλά, γιατί είχα πολλούς τραυματισμούς και πήγα με πολύ μεγάλη διάθεση. Παίξαμε στο Intertoto με την Καϊσέρισπορ, βρήκα ένα πολύ καλό περιβάλλον, βρήκα τον Γιώργο Δώνη, ένα προπονητή πού σύγχρονο για την εποχή του. Με βοήθησε. Βέβαια, τα πράγματα δεν πήγαν καλά αγωνιστικά, γιατί προερχόμουν από τη σεζόν απραξίας στον Ολυμπιακό και ήταν δύσκολο για εμένα. Εβγαλα μυϊκά, ώμους, ατυχίες, αλλά πήραμε το Κύπελλο. Μεγάλη ευλογία και πολύ μεγάλη χαρά! Μικρός, αν μου έλεγες "πού θες να παίξεις;", σου έλεγα: "Στον Ολυμπιακό, στην ΑΕΛ και στην εθνική Ελλάδας". Τα έκανα και τα τρία. Με τη βοήθεια του Θεού τα έκανα και τα τρία. Από λίγο βέβαια. Ήρθε κι η Ολυμπιακή ομάδα το 2004. Δεν τα πήγαμε καλά, αλλά δεν έχει σημασία».
Μπαίνεις στον τελικό και συμμετέχεις σ' αυτήν την ιστορική στιγμή για την ΑΕΛ. Πώς νιώθεις;
«Εντάξει, εκεί το συναίσθημα είναι μοναδικό. Οι εντάσεις είναι πολύ ψηλές, ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλη ομάδα δεν το συζητάμε, αλλά είσαι τόσο συγκεντρωμένος... Θυμάμαι τον Δώνη να μου φωνάζει, για να βοηθήσω κι εγώ να πάρουμε το Κύπελλο. Μεγάλη υπόθεση, δεν θυμάμαι άλλη μικρομεσαία ομάδα να παίρνει το Κύπελλο. Τεράστια εμπειρία, φοβερή χαρά. Το έζησα πολύ έντονα, παρόλο που ήμουν δανεικός το έζησα πάρα πολύ έντονα. Το θεώρησα και μεγάλη ευλογία που ήμουν σ' αυτήν την ομάδα. Στον τελικό έπαιξα 10-15 λεπτά, αλλά το θεώρησα μεγάλη ευλογία».
