Στην «Πολιτεία των Σπορ» μίλησε ο παλαίμαχος άσος της ΑΕΛ, Γιόζεφ Κόζλεϊ, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, τονίζοντας πως έζησε αρκετά έντονα την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2007, με το τρόπαιο να μένει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη του, όπως και η ίδια η ομάδα, για την οποία χάρηκε δεόντως μαθαίνοντας τις πρόσφατες διοικητικές εξελίξεις.

Αναλυτικά ο Γιόζεφ Κόζλεϊ
-Παρακολουθείς την πορεία της ΑΕΛ τα τελευταία χρόνια;
«Δεν ήθελα να την παρακολουθήσω. Δεν είχα όρεξη με όλα αυτά που γίνονταν τα τελευταία χρόνια. Κοιτούσα τις άδειες κερκίδες και απογοητευόμουν. Παραξενεύτηκα που στη συμπλήρωση των 10 χρόνων από την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2007, δηλαδή το 2017, δεν επικοινώνησε μαζί μου κανείς από την ομάδα. Παρακολουθούσα πράγματα στην ομάδα, τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με τον σύλλογο που έπαιξα. Θέλω να ξαναδώ την ΑΕΛ να επιστρέφει σε υψηλό επίπεδο και ελπίζω με τη νέα διοίκηση η ομάδα να πάρει και πάλι τα πάνω της αγωνιστικά. Γιατί το έχει ανάγκη ο κόσμος της.
Θέλω να επιστρέψω στη Λάρισα. Ξέρω πως την επισκέπτεται συχνά και ο Βενετίδης, με τον οποίο κάναμε αρκετή παρέα. Θέλω να ξαναβρεθώ με τους παλιούς μου συμπαίκτες, να θυμηθούμε τα παλιά, αλλά και να ξανανιώσω την αγάπη του κόσμου».

-Πρωταθλήματα, Κύπελλα, βραβεία πρώτου σκόρερ. Ποια κατάκτηση σου έμεινε περισσότερο;
«Από μικρός ήμουν σε ομάδα που έκανε πρωταθλητισμό. Έχω κατακτήσει 4 πρωταθλήματα. Το πρώτο ως Τσεχοσλοβάκικο πρωτάθλημα με τη Σπάρτα Πράγας, ενώ με τη διάσπαση των δύο χωρών, ήμουν μέλος της ομάδας στο πρώτο Τσέχικο πρωτάθλημα. Κατέκτησα και δύο πρωταθλήματα με την Κόσιτσε. Έχω πάρει και 3 Κύπελλα με την Ομόνοια, την Κόσιτσε και φυσικά με την ΑΕΛ.
Το Κύπελλο με την ΑΕΛ είναι σίγουρα το πιο έντονο τρόπαιο που βίωσα. Εντάξει, κακά τα ψέματα, τα πρωταθλήματα δεν συγκρίνονται. Αλλά από τα Κύπελλα ήταν σίγουρα το μεγαλύτερο επίτευγμα.
Ήταν μία χρονιά που στο πρωτάθλημα δεν πηγαίναμε καλά. Μία παράξενη χρονιά και για μένα που έφυγα ξαφνικά από την Ομόνοια την προηγούμενη σεζόν, έπαιξα λίγο στην Ανόρθωση που με βοήθησε να συνέλθω από τον τραυματισμό μου στους προσαγωγούς και άρχισα μετά τον Γενάρη να πατάω γερά στα πόδια μου με την ΑΕΛ. Πετύχαμε αυτή τη σπουδαία νίκη στο Πανθεσσαλικό και γράψαμε ιστορία. Θα το θυμάμαι για πάντα αυτό το ματς. Ήταν ένα παιχνίδι όπου δεν ήμασταν το φαβορί, σε μία περίεργη χρονιά για εμάς, κόντρα σε έναν πολύ δυνατό αντίπαλο. Τέλος καλό, όλα καλά».

-Ποιο παιχνίδι σου έμεινε στο μυαλό εκτός από τον τελικό του Κυπέλλου;
«Είναι πολλά ματς που θυμάμαι. Φυσικά το πρώτο είναι ο τελικός το 2007 αλλά θυμάμαι πολλά με τον κόσμο να γεμίζει τις κερκίδες. Παίξαμε Ευρώπη. Δεν έπαιξα βέβαια πολύ, αλλά αγωνίστηκα με τη Νυρεμβέργη. Το βίωνα διαφορετικά από τη στιγμή που ήμουν 34-35 και ήταν πολύ σημαντικό να παίζω σε Ευρωπαϊκά παιχνίδια. Μετά τον τελικό παίζαμε παραμονή στην Καλαμαριά με τον Απόλλωνα. Παναγιά μου (σ.σ. γέλια). Πάρα πολύ δύσκολο ματς. Η μπάλα ζύγιζε τόνους. Όπως είπα και πριν, ήμουν σε ομάδες που έκαναν πρωταθλητισμό. Δεν είχα παίξει ποτέ άλλοτε σε παιχνίδια για τη σωτηρία. Δεν είχα τέτοια εμπειρία και πραγματικά δεν συγκρίνεται. Έπαιξα όλα τα χρόνια μου σε ομάδες με πρωταγωνιστικούς ρόλους αλλά αυτά τα ματς είναι πραγματικά δύσκολα».

-Είσαι ένας εκ των κορυφαίων σκόρερ στη Σλοβακία. Ποιο ήταν το δυνατό σου σημείο ως επιθετικός;
«Έχω πετύχει 176  γκολ και αποτελεί ρεκόρ. Είμαι δεύτερος all time scorer γιατί συμπεριλαμβάνεται και ο θρυλικός Λάζλο Κουμπάλα που έχει σλοβάκικες ρίζες και περισσότερα τέρματα από εμένα. Τιμητικό ότι περνάω στη λίστα έναν παίκτη όπως ο Μάρεκ Χάμσικ αλλά σίγουρα δεν συγκρίνεται το επίπεδο, αφού ο άλλοτε άσος της Νάπολι έχει αγωνιστεί σε πολύ πιο δύσκολα παιχνίδια από μένα.
Δούλευα πολύ από μικρός  το τελείωμά μου. Μου άρεσε πολύ να βάζω γκολ. Είχα την αίσθηση μέσα στην περιοχή. Το 90% των γκολ που έβαλα ήταν μέσα από την περιοχή. Δεν είχα το σουτ από μακριά. Ούτε και το δοκίμαζα ποτέ. Ήμουν τυχερός που είχα πάντα πολύ καλούς συμπαίκτες. Αν τους διαβάζεις και ξέρεις πώς κινούνται, τότε μπορείς να προβλέψεις τις κινήσεις τους».

-Τι σου έχει λείψει περισσότερο από την Ελλάδα;
«Μου έχει λείψει περισσότερο το πολύ καλό κλίμα που είχαμε δημιουργήσει στα αποδυτήρια. Έκανα πολύ καλή παρέα με τους Βενετίδη, Νταμπίζα που ήμασταν πιο μεγάλοι σε ηλικία. Φυσικά και ο κόσμος της Λάρισας, που μου έμεινε βαθιά χαραγμένος στο μυαλό. Είχα ακούσει ότι ήταν πολύ τρελός πριν έρθω και το βίωσα ως παίκτης. Η πόλη ζει για την ομάδα».
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην “Πολιτεία των Σπορ” της Δευτέρας 11/07/22
 
ΑΕΛ © 2024. All Rights Reserved. Powered by aelole.gr
Top